Ik had niet kunnen denken dat het zo moeilijk zou zijn. Een week of wat geleden zag ik hem staan, de baan waar ik al heel lang naar op zoek ben. Een zorgwoning voor jonge mensen met moeilijk verstaanbaar gedrag, jong volwassenen van pakweg 18 tot 25 jaar. Geen moment heb ik geaarzeld, de brief was al de deur uit voordat ik me realiseerde wat het zou kunnen betekenen.
Twee weken geleden was het gesprek. De eerste ronde had ik al doorstaan, mijn brief was opgevallen. Wat volgde was een gesprek met de manager, een ouder en de C-begeleider van de woning. Wat een fijn gesprek was dat, ik voelde me zo op mijn gemak, zelfverzekerd én gediplomeerd. Na een dag of wat was daar een telefoontje, of ik een dagdeel wilde “meelopen”. Afspraak gemaakt, en toen begon het al een beetje te kriebelen. Ik sliep slecht, kon geen rust vinden en begon enorm te twijfelen, maar ja, díe doelgroep sprak me zo enorm aan. Gisteravond was het zo ver, van vier tot half tien was ik gast in het huis. Ik keek mijn ogen uit, observeerde en raakte mezelf helemaal kwijt.
Dit zijn mensen die zo op Walter lijken, hun onrust, de structuur, de (on)veiligheid van een vreemd persoon in hun leefomgeving, het raakte me tot op het bot.
Vol van de indrukken en de emoties ging ik naar huis, waar goddank de man in huis was om tegen te spuien.
Vanmorgen moest er gewerkt worden, gewoon lekker veilig op mijn eigen stekkie, zorgen voor “mijn” mensen. En plotseling wist ik het. Ik was (nog) niet klaar voor de grote stap die ik wilde gaan nemen. Op de voice mail van mijn telefoon een berichtje van de manager: “Als jij het wilt heb je die baan”.
Een seconde voordat ik terugbelde heb ik nog getwijfeld. Het is tenslotte de doelgroep die me ligt, het werk dat me ligt en de organisatie die me ligt. Het was allemaal zo perfect, zo mooi, maar zo vreselijk moeilijk, ik was volledig de weg kwijt.
Het was de baan van mijn dromen en ik heb het laten gaan. Waarom? Omdat het op de Amerpoort is, Walter’s woonplekje. Voor de zoveelste keer in mijn leven heb ik een keuze gemaakt die in het belang is van mijn zoon.
Ik heb er geen spijt van……………..
Daatjes 
Ik begrijp je seconden twijfel.
Ik begrijp de droom baan..
Ik begrijp dat jij de juiste beslissing hebt genomen!
een keuze met het hoofd dus, weloverwogen genomen.
een goede keuze , lijkt mij.
Wow wat heftig zeg. Maar met hoofd en hart de keuze gemaakt zo te lezen. Dapper en mooi.
het is niet altijd makkelijk om die keuzes te maken, er spelen vaak zoveel factoren mee
Je mag blij zijn als je de juiste keuze hebt gemaakt
Wat ben jij dapper zeg! Ik neem mijn petje alweer voor je af. Knap om niet voor de verleiding te zwichten. Je krijgt nog een andere kans op een droombaan, heus! En dan hoef je niet te twijfelen.
Lieve Janneke, dankjewel, uit jouw pen ervaar ik troost, trots en steun.
Jeetje joh… dat is best een heel dappere beslissing! Dit wordt je eens terugbetaald met een (misschien nog wel mooiere) baan! Wedden?? Xx
Dankjewel, Lieve Wondel!
Oh Ada, een moeilijk maar o zo’n wijs besluit.
(*buigt heel diep*) Ongelofelijk hoeveel liefde hier vanaf spat. Ik heb enorme bewondering voor je kracht en je moed. Dikke dikke kus. (kom ik je reallive geven).