Corona slachtoffer

Lieve Walter,
In het hart van mijn gevoel
Zal ik je nooit vergeten
In het hart van mijn gevoel mis ik je lach
Had ik kunnen weten
Dat het leven zonder jou me breken zou
Vanaf de eerste dag
Songtekst: De Kast

Tja, die zag je natuurlijk niet aankomen. Ondanks alle voorzorgsmaatregelen, de lock down, de handhygiëne, de mondkapjes, het “geen bezoek tenzij”, de quarantaine is het Corona toch nog gelukt om veel meer slachtoffers te maken dan we aanvankelijk gevreesd hadden. Nee, ik heb het niet over sterfgevallen of de IC, niet over al-of-niet beademen, of met het hele huis geïsoleerd worden. Het slachtofferschap is onzichtbaar en onmeetbaar, maar was wel voorspelbaar aan het begin van deze hele ellendige periode, nu pakweg drie en een halve maand geleden.
In mijn eerste smeekbrief aan de manager en gedragsdeskundige heb ik mijn zorgen uitgesproken over wat de gedwongen scheiding zou kunnen veroorzaken. Ik was bang voor vervreemding, onthechting en verlies, en alles is uitgekomen wat ik had voorspeld. Na de verhuizing begin februari had je het moeilijk. Je kon maar met moeite wennen aan de nieuwe omgeving, de nieuwe begeleiders, je nieuwe kamer. Drie dagen en nachten bleef je wakker om tenslotte met slaapmedicatie onder zeil te gaan. Na iets meer dan zes weken kregen we het bericht met daarin het dringende verzoek om weg te blijven. Wat zal jij je verloren hebben gevoeld de eerste periode. We haalden je weg uit je vertrouwde woonomgeving en nu bleven wij ook nog weg. Ik kan geen woorden vinden om mijn gevoel van die eerste tijd te beschrijven, alsof je voorgoed was verdwenen, weg uit ons bestaan. Nog steeds ben ik van mening dat wegblijven voor jou niet goed is geweest, de “geen bezoek, tenzij” regel was niet helpend voor je. Je ging ons vergeten omdat je ons niet meer zag. Ben je misschien boos op ons, teleurgesteld vanwege het wegblijven? Het zijn juist die vragen die zich aan mij opdringen, zeker in deze tijd van het jaar.
Ik ben ervan overtuigd dat Corona slachtoffers heeft gemaakt in de wereld van de gehandicapte medemens. Jij bent zo’n slachtoffer en dan bedoel ik niet dat je besmet bent geweest met COVID, maar je bent wel besmet geraakt met het eenzaamheidsvirus. Het verlatenheidssyndroom, het niet meer aangeraakt mogen worden door de mensen die het meest van je houden, geen bezoek mogen ontvangen, het heeft diepe wonden geslagen in je bestaan. Je bent je gaan losmaken van ons, onthechten noem ik dat. Losgerukt uit ons bestaan, uit onze armen en uit ons hart. En waar we zo diep gehoopt hadden dat het “wel weer goed zou komen” is de werkelijkheid zo heel anders. Uitwisselbaar met iedere andere persoon die leuke dingen met je doet.
Er is iets stuk gegaan in mij wat ik maar moeilijk kan verkroppen, iets wat met geenwoorden te beschrijven is, het voelt als een onzichtbare wond die maar niet wil helen. Jij kan daar niets aan doen, je beperking heeft de overhand. Misschien is het verwijtbaar aan een clubje dat de regels heeft gemaakt, die, zonder precies te weten hoe en wat besloot dat er “geen bezoek tenzij” belangrijker was dan al het andere. Mensen die je kwetsbaarheid hebben ingeschat en voorbij zijn gegaan aan de kwetsbaarheid van ouders en andere familieleden.
We denken met z’n allen het virus onder controle te hebben, nu moeten we de puinhoop opruimen die we zo mooi “nevenschade” noemen. Ik zou willen dat iemand mij kon vertellen hoe lang dat gaat duren. En zo heeft Corona toch nog veel meer slachtoffers gemaakt dan ik dacht.

4000 dagen en nachten

Lieve Walter,
Wie mij een beetje kent weet dat mijn hoofd vol zit met getallen. Telefoonnummers, rekeningnummers, mijn eigen BSN, kortom, soms is het wel erg vol, en dan maak ik gebruik van een website die precies kan uitrekenen hoeveel dagen er zitten tussen de ene en de andere datum.
Zo kom ik er gisteren bij toeval achter dat je vandaag 4000 dagen bij de Amerpoort woont, sinds de eerste dag dat je “uit huis” bent gegaan zijn er vierduizend dagen én nachten voorbij gegaan. Voor mijn gevoel heb ik nooit meer echt goed geslapen. Met grote regelmaat ben je aanwezig in mijn dromen, en je bent altijd in mijn gedachten. Als ik aan het werk is loer ik meerdere keren uit het raam om een glimp van je op te vangen. Mijn collega’s weten als geen ander hoe belangrijk jij (en je zussen) zijn in mijn leven, en ze vragen regelmatig naar je, als ze je zien op het terrein wordt je altijd vriendelijk gegroet, dat weet ik zeker.
Vierduizend dagen, eerst deeltijd, later helemaal inwonend. Oneindig veel handen hebben al voor je gezorgd, met je gespeeld, je kralen helpen oprapen, muziek voor je aangezet, je gemopper aangehoord, je boosheid omgedraaid naar positiviteit, met je gelachen en om je gehuild. En door de jaren heen is er van je gehouden, en nu, in je nieuwe huis, heb je alweer mensen voor je gewonnen. Op het gevaar af dat we mensen vergeten is dit toch wel een dikke “dankjewel” waard. Een dankjewel voor Daniël, Maartje, Ronald, Jannike, Sanne, Steefowie, Anne Martha, Brunhilde, Belinda, Niels, Simone, Petra, Renée, alle Esthers, Ingeborg, Wies, Anna, Miriam, Abdel, Evert, Fabian, Linda, Angela, Ramona, Remco, Herma, en al die anderen waarvan ik me de namen niet meer kan herinneren. Heel hartelijk bedankt voor alles wat jullie doen of gedaan hebben. Een kind als Walter is een kind van honderden mensen, maar ik ben zijn moeder, en waar al die anderen veranderen van baan of werkgever, ben ik (samen met papa, de zusjes, Wilfred, jan en Benjamin) de stabiele factor.

Het heeft tijd nodig

Lieve Walter,

Het heeft tijd nodig, veel tijd. Niet voor het eerst in jouw leven wordt ons geduld ernstig op de proef gesteld. We mogen op bezoek en dat is het dan ook. Als een stelletje ongewenste gasten wachten we buiten totdat jij zover bent. Bijna geen teken van herkenning of blijdschap, maar een simpelweg “we gaan wandelen”. Waar andere mensen die elkaar weer ontmoeten hunkeren naar een kus of omhelzing kun jij niet verder denken dan de activiteit die eraan komt. Geen behoefte aan een kus of knuffel, het is je allemaal zo vreemd dat lijfgedoe. We houden vol, en wandelen achter je aan. Je lange haar zit rommelig en op je gezicht zitten baardharen die slecht zijn weggeschoren; je hebt een grijze broek aan én een grijs shirt. Samen met de grijze lucht vormt het een kleurloos geheel, alsof je geen gekleurde shirts hebt, terwijl ik toch beter weet. Er hangt een klamme natheid in de lucht, de bomen druppelen nog na van de regenbui die nog maar net voorbij is, de wolken hangen nog zwaar boven het groene bomendak van de Amerpoort. Als we al andere ouders tegenkomen valt het me op hoe oud iedereen is geworden. Alsof de Coronaklok ons allemaal genadeloos heeft getekend. De uiterlijke verschijningsvorm van de gedwongen scheiding heeft zijn sporen achter gelaten. We lopen en lopen en lopen, totdat ik er zat van ben en we even gaan zitten op een bankje voor een appelsapje en chips. Ik probeer je over te halen om iets op een filmpje te zeggen tegen Eva, en heel even breekt de zon door op je gezicht. Bij Eva denk je aan pannenkoeken eten, en gezellig samenzijn en dat kan dus nog even niet, volgens de regels mag je eigenlijk nog niet van het terrein af. Het lukt me niet om je iets liefs te laten zeggen, het blijft een onsamenhangend verhaal in 60 seconden, niet de moeite waard om te bewaren.
Na een uurtje ben je het (en ons) zat. Je wilt naar de woning, via een kleine omweg rol je met een flinke vaart de tuin in van het Muzeplein, rechtdoor en dan rechtsaf de woning in. We kijken je na vanaf de drempel met een gevoel van teleurstelling.
Als we vroeger bij je waren was de zondagmiddag een moment om op te laden, om energie op te doen. De 60 minuten die we nu hebben lijkt meer op een energielek omdat we iets proberen op te halen wat we niet vinden, niet omdat jij dat niet wil geven, maar omdat je het (nog) niet kan geven.
De weg naar herstel van contact heeft tijd nodig, veel tijd. Geeft niets, het mooie van tijd is dat niemand het heeft, en iedereen het kan maken.

Verwoestend verlies

When you try your best but you don’t succeed
When you get what you want but not what you need
When you feel so tired but you can’t sleep
Stuck in reverse
When the tears come streaming down your face
‘Cause you lose something you can’t replace
When you love someone but it goes to waste
What could it be worse?
Lights will guide you home
And ignite your bones
And I will try to fix you
Coldplay – Fix you

Lieve Walter,
Eindelijk, eindelijk was het zover dat we je mochten bezoeken, op afspraak, dat dan weer wel en met een aantal duidelijke dingen die niet mochten, maar dat was geen probleem, we konden je zien, aanraken en bij je zijn, dan geeft het niets dat we niet in de zorgwoning naar binnen mogen, het is niet erg dat het Cultureel Centrum dicht zit, we eten geen patat maar nemen wel chips voor je mee en flesjes appelsap, en dan is het eindelijk zover. In totaal gingen er zevenenzeventig dagen en nachten voorbij.
Ik ben onrustig en weet niet goed wat je zal gaan doen, hoe je zal reageren, en dat weet ik ook niet van mezelf. De klok kruipt vooruit naar half twee, en dan gaan we. Even voor twee uur rijden we de Amerpoort op, een grote mand met schoon wasgoed achterin, koeltasje met drinken mee en natuurlijk mijn camera. Bij de woning moeten we even wachten, je bent nog niet klaar om te gaan. Je begeleider brengt je tot aan de deur en dan ben je van ons. We wandelen een rondje en laten geen mogelijkheid onbenut om je aan te raken, alle opgespaarde kussen wachten om op je gezicht te belanden, mijn neus herkent je geur zoals een moederdier haar jong herkent.
Je vind het maar vreemd, reageert zo op het eerste gezicht weinig positief op onze aanwezigheid. Het is natuurlijk ook al lang geleden, zeg ik tegen mezelf, maar in mijn hart weet ik beter. Precies dit is waar ik zo bang voor ben geweest. De eerste weken heb je incidenteel nog wel naar ons gevraagd, maar langzaam maar zeker zijn we verdwenen uit je wereld. Out of sight, out of mind….
Ten diepste laat je autisme zich gelden, en dan wel meteen de allerslechtste vorm ervan. Weinig tot geen binding met mensen, maar veel meer gehecht zijn aan vaste structuren en patronen.
We hangen vijf kwartier rond op het terrein waar werkelijk helemaal niets te beleven is. De boerderij is afgesloten, het Cultureel Centrum is niet geopend voor frietjes en frikandellen. Je bent ongeduldig en wil terug naar de woning. Je vraagt naar je begeleiders en wil gaan fietsen met één van de mannelijke verzorgers. Onze aanwezigheid lijkt geen enkele meerwaarde te hebben voor jou. Gedwongen verbroken contact heeft lang nodig om weer te herstellen, als het ooit nog wordt zoals hiervoor.
De zon schijnt overdadig en daar zijn we blij mee, dan kunnen we tenminste naar buiten. In mijn hoofd steekt een storm op die zich maar met moeite laat beteugelen. Verwoestend is het geweest de gedwongen scheiding van jou, we zullen veel tijd en energie moeten steken in contactherstel.
Het is zondagmiddag 31 mei 2020, een dag om nooit te vergeten, een dag die me doet beseffen dat wij jou veel harder nodig hebben dan jij ons, de dag die we vol verwachting zijn begonnen eindigt verdrietig en vermoeid. Opnieuw zullen het gevecht aan moeten gaan om je te leren kennen, want ook al lijk je aan de buitenkant dezelfde, we zijn je een stukje meer kwijt dan 11 weken geleden.

Radiostilte

Lieve Walter,
Het is warm, na een lange werkdag kom ik thuis, mijn schoenen trek ik meteen uit en op blote voeten loop ik de tuin in. De tegels zijn warm onder mijn voeten. Een dikke spreeuw gaat vreselijk tekeer in het waterbadje in de tuin. Ik kijk ernaar en herinner me de tijd dat jouw zwembad hier op de straat stond. Je spetterde de hele dag in het water als het weer het toeliet. Een douche erboven met warm water zodat je met open handen en je gezicht naar het water gericht kon spelen. Uren en uren heb ik naar je zitten kijken, genietend omdat jij zo gelukkig werd van het water. Het is een leven geleden.
Jaren later werd je op de woongroep nog een keer met de tillift in het zwembad gezet, ik kreeg van één van je begeleidsters een filmpje hoe je ervan zit te genieten. Water is altijd één van je favorieten geweest. Thuis ging je twee keer per dag in bad om je spieren soepel te houden en je huid gezond. Ik smeerde je jongenslijfje in met body lotion, mocht je overal aanraken, maar niet te lang. Jaren en jaren zijn geïnvesteerd in de mogelijkheid om je blote lijf aan te kunnen en mogen raken zonder dat het je angstig maakte. De herinnering brengt me aan de rand van verdriet en duwt me erover heen. Hier in de warme zon en in de stille eenzaamheid hoef ik me niet groot te houden, mag ik verdrietig zijn van mezelf, verdwijnen de laatste reserves van mijn zorgvuldig opgebouwde schild.
Vorige week vertelde de minister dat er verruiming mocht komen in de bezoektijden, tot nu toe is er radiostilte, horen en weten we nog steeds niets. De prachtige dagen die we hadden op Texel zijn overschaduwd door het uitblijven van informatie. Hoe hard hebben we het nodig om na ruim 10 weken weer bij je te mogen zijn, te mogen wandelen, met je te mogen praten in je eigen gebrekkige communicatie.
Ik krijg een fotootje via de telefoon, je haar is lang en je hebt een t-shirt aan wat ik je nog nooit heb zien dragen. Je zit buiten en je eet een boterham. Geniet op je eigen manier van het mooie weer.
Om mij heen maken mensen zich druk over hun buitenlandse reis, het is zo triviaal als ik ze hoor klagen. Waar gaat dit in Godsnaam over, ik hoef niet naar het buitenland, ik hoef helemaal niets meer, ik wil alleen nog maar in contact met jou, daar heb ik alles voor over.
We zijn bezig onze laatste reserves op te maken, batterijtjes die maar steeds niet voldoende opladen raken uitgeput en leeg om tenslotte te verdwijnen. Je bent aanwezig in al mijn dromen, in iedere ademhaling en in elke gedachte, dag en nacht.
God, wat mis ik je…………

Eén en zeventig dagen

Lieve Walter,
Het lijkt een gewoon getal, 71. Niks bijzonders aan. Als je nog 71 uur moet werken voordat je vakantie begint is het eigenlijk net niks. Eénenzeventig uur wachten op de uitslag van een onderzoek lijkt een leven lang. Op enkel uurtje na zijn het drie dagen, maar gevoelsmatig is het veel langer. Inmiddels is het éénenzeventig dagen geleden dat ik je heb aangeraakt, gekust en door je haren heb gewoeld. Het lijkt een eeuw geleden. Het lijkt een ander leven, en dat noemen we dan “de nieuwe werkelijkheid”, het woord had niet fouter kunnen zijn. Niks nieuwe werkelijkheid, abnormale onwerkelijkheid is het eerder. Een maatschappij waar mensen elkaar niet meer aanraken verarmd met de dag. Niemand een kus of knuffel mogen geven, tenzij ze bij je in huis wonen. Als je ergens betaald met contant geld wordt je bijna boos aangekeken. Wie “per ongeluk” tegen je aanloopt schrikt ervan, drie maanden geleden was een simpel “sorry” genoeg geweest, nu wordt je aangestaard alsof je meteen het virus hebt overgedragen.
Ik heb huidhonger, wil je aanraken, ruiken, voelen wegduiken onder mijn armen.
Binnen nu en een paar dagen zal er iets bekend zijn over de nieuwe bezoekregelingen, ik kan niet wachten. Zou willen dat de dagen omvlogen, maar het is gewoon nog minstens 72 uur wachten. En goed bekeken is dat niets op de 1704 uur van de 71 dagen dat we je niet hebben mogen bezoeken.
Mijn geduld is op, ik zit in de reserves van mijn batterijtje en dat kan alleen nog maar opladen als ik terug kan naar het normaal van 10 weken en één dag geleden. Toen alles nog normaal was en het “nieuwe normaal” iets leek uit een slechte SF serie waarvan een ontelbaar aantal afleveringen is uitgebracht.
Kom op mensen van de Amerpoort, het is nu tijd voor het huidige normaal. Bezoek, desnoods door één of twee personen, ik ben er klaar voor.

Kind zonder moeder.

Lieve Walter,
Afgelopen zondag, Moederdag 2020, een bijzondere dag voor iedereen die moeder is, moeder wordt, nooit moeder mag zijn of worden, moeder op afstand, moeder van zorgkind, kind zonder moeder, kortom; volgens mij hadden ze er beter vrouwendag van kunnen maken, want of je nu wel of niet moeder bent, wel of geen moeder meer hebt, er zitten altijd rauwe randjes aan de dag.
Dit jaar ook voor jou en mij. Voor mij omdat ik zonder jou ben, en zonder mijn moeder voor de eerste keer. Voor jou omdat we nog steeds niet op bezoek bij je kunnen. Voor het eerst in je 22 jarige bestaan zie ik je niet op de 2e zondag in mei, er is geen cadeautje van je dagbesteding en het lijkt alsof de dag helemaal zonder jouw aanwezigheid voorbij zal gaan. Niks is echter minder waar, je bent niet fysiek aanwezig, maar in je afwezigheid ben je er meer bij dan ooit. Een kaart bij de post met een paar verfstreken erop, van jou voor mij. En later op de dag een grote doos via een bezorgdienst met een bos rozen en een gedichtje op een kaart. Zaterdag al een pakje met brownies door je zus geregeld met ook al een mooie kaart. Bloemen, huidverzorging van Rituals, een mooie lavendelplant in een pot voor buiten, droogbloemetjes, bonbons, een geurkaars waar ik wel tegen kan, ik ben niet vergeten.
We drinken en eten wat, snoepen van de taart en drinken koffie. Er zijn ijsjes en er wordt gelachen. Maar onder al die vrolijkheid schuilt een diepere laag waar verdriet en gemis zich hebben verstopt, een dun laagje vernis waaronder het gemis onuitgesproken aanwezig is, zolang we er niet over praten gaat het goed. We kijken uit naar een paar dagen vakantie rond Hemelvaartsdag, gaan uitwaaien omdat we hard toe zijn aan een beetje ontspanning.
En dan is het dinsdag, er moet weer gewerkt worden na vier vrije dagen. Op het werk is het druk met een verhuizing in het vooruitzicht. Veel bellen, regelen, bespreken, geen tijd om na te denken. Na het werk haal ik je was op bij de woning. Net op tijd zie ik je vanuit mijn linkerooghoek, je komt net aanrollen. “Kom lieverd, zegt je begeleidster” ze heeft mij gezien en beschermd mij en jou zodat we elkaar niet face-to-face zien. Ik duik weg achter de auto, zie en hoor je op een afstandje van pakweg vier, vijf meter. Bijna raak ik je aan, kan ik je voelen, ruiken, het doet pijn.
Eenmaal thuis wordt er gegeten en dan raak ik aan de praat met je zus. Ze heeft zich al zo lang groot gehouden, wilde niet huilen om jou, maar vandaag zitten de tranen hoog en ze loopt over van het gemis. Ze mist haar broertje, waar ze op een enkele keer na iedere donderdag mee danst.
Het is goed, goed dat ze eindelijk uiting geeft aan haar emoties, toegeeft aan het gemis.Ik ken haar als geen ander, laat haar even uithuilen, weet wat ze nu wel en niet wil.
Iedereen mist jou op zijn of haar eigen manier, geeft daar op eigen wijze handen en voeten aan. Het is moeilijk een ander te troosten als je hetzelfde verdriet voelt.
Moederdag zonder kind, maar wel met de rest van het gezin. Vooruitkijken naar betere tijden. In ons gezin is liefde de bindende factor, maar misschien heeft die liefde wel een naam, en die naam is Walter.

Zo sterk als de zwakste schakel

Lieve Walter,
“Een team is zo sterk als de zwakste schakel” wie kent de uitdrukking niet? “Je bent de zwakste schakel, tot ziens” van het televisie programma.
Eigenlijk is het vergelijkbaar met de nieuwe regels die zijn opgesteld met betrekking tot het al of niet mogen krijgen van bezoek.
“We gaan uit van de meest kwetsbare cliënten op de groep. Het kan dus zijn dat uw verwant niet onder deze risicogroep valt maar een medebewoner wel. De afspraken gelden dan voor de meest risicovolle bewoner(-s).”
Je hoeft geen raketgeleerde te zijn om te kunnen bedenken dat we dus nog langer moeten wegblijven. Verderop in de brief die we kregen gisteren staat ook nog iets over raambezoek, of een bezoekmoment in een andere ruimte op het terrein. Maar dat is nou net op de plek waar we altijd op zondag met je naar toe zijn geweest, in de goede oude tijd, toen we nog minstens twee keer per week zonder beperkingen bij je mochten zijn. Het lijkt allemaal een eeuw geleden.
We lezen de brief een aantal keer en komen tot de conclusie dat we je niet kunnen bezoeken. De woning huisvest andere, veel oudere mede-bewoners die tot de meest kwetsbare groep horen. Jij bent een stuk jonger, maar ook kwetsbaar, dat weten we inmiddels al langer dan vandaag.
Thuis leggen we de zoveelste puzzel op tafel van 1000 stukjes. Zwijgend passen en meten we de stukjes van een prachtige bloemenzee bij een cottage in Engeland, met een hoofd vol gedachten en een vermoeidheid die met geen pen te beschrijven is.
Op de valreep kijk ik voor het slapen gaan nog even op Face Book en zie foto’s van een huisgenootje van vroeger, met zijn overgelukkig moeder, daar is bezoek dus wel mogelijk zo te zien. Reacties eronder maken duidelijk dat er meer ouders op pad zijn geweest, wat heerlijk denk ik, met een vleugje jaloezie in gedachten.
Jij bent kwetsbaar, zowel in je gezondheid als in je welbevinden. Kwetsbaar omdat je in je rolstoel zit en niet was opgewassen tegen de andere bewoners van de vorige plek waar je woonde, kwetsbaar omdat een besmetting met Covid verstrekkende gevolgen zou hebben. Zou je nu nog bij die andere woning zitten, dan zou jij de zwakste schakel zijn.
Het leven in Corona tijd is een raar leven. Van de zwaksten bij jij misschien nu de sterkste, maar dat betekend wel dat we wegblijven, en dat doen we voor jou, wat klinkt dat gek hé?
Je zal het niet begrijpen, maar dat hoeft ook niet. Ik begrijp het voor jou, dat is voorlopig, hoe verdrietig ook, genoeg.

Geen bezoek, tenzij…….

Lieve Walter,
Het is zo’n dag vandaag waarvan je liever hebt dat hij voorbij zou zijn. Zo’n stille grijze dag waarop het af en toe regent en er in je hoofd duizend plannen zijn maar er komt niks uit je handen. Startsein voor vandaag is een filmpje van 34 seconden wat gisteren binnenkwam op mijn telefoon. “Lekker aan het spelen” staat eronder, maar ik zie iets anders. Het strakke in je gezicht, en de driftige handbewegingen vertellen me iets over je stressniveau. Je reageert niet op de stem van je begeleidster en de manier waarop je de kralen van de tafel pakt verteld me dat je helemaal niet zo lekker aan het spelen bent. Dwangmatig grijp je met je vingertoppen gebogen in willekeurige volgorde de kralen van de tafel om ze in het mandje te gooien, niks ontspannen maar dwang om de klus af te ronden, dat is wat ik zie. Geen orde in de kleuren, maar willekeurig gegraai.
Het beeld staat op mijn netvlies gebrand en ik neem het mee een lange en onrustige nacht in. Droom van je, ben je kwijt op een onbekende plek, ik kan je niet meer vinden en snakkend naar adem wordt ik wakker, badend in het zweet. De wekker wijst 5 uur, de dag is begonnen.
Eerst koffie, en dan nog maar even slapen. Stom, stom, stom…… nu droom ik nog erger van je. Het feit dat we je al zolang niet hebben mogen bezoeken geeft me een gevoel van rouw. “zo zal het dus zijn als je er niet meer zou zijn”.
Uitgeput begin ik aan de dag, alleen, de andere huisgenoten hebben andere bezigheden voor deze dag.
Een wasje ophangen, stilte in huis. Een boodschapje doen; ik word aangesproken door iemand die me kent. “Je moet weer naar fysio, zegt ze, je zwabbert met je been”. Ik heb geen zin om uitleg te geven. Alles aan me zwabbert, is uit balans. Mijn lijf ervaart een fysieke pijn van het gemis, daar is geen pilletje of fysio tegen opgewassen.
Zou ik de “nee, tenzij” regel weten te omzeilen? Zal ik een brief schrijven en vertellen dat het niet te doen is om zolang van je gescheiden te zijn, om te rouwen om een verlies wat nog niet geleden is, maar waar je wel langzaam maar zeker aan kapot gaat?
Het kan toch niet zo zijn dat we nog langer van elkaar gescheiden worden?
Denk je wel eens aan ons, als je een reepje Jan Hagel eet, zo’n echte Spakenburgse die ik voor je meeneem en afgeef bij de schone was? Zo’n koek die je vroeger kreeg als je uit het zwembad kwam en die jij zo mooi een “mamakoek” noemt? Begrijp je iets van mij stille signalen en het feit dat je 24/7 in mijn hoofd en gedachten rondspookt? Ik hoop het niet voor je. Eet jij maar lekker koekjes, ik breng wel weer nieuwe, stilletjes zonder gezien te worden laat ik ze wel achter op de tuintafel bij de zorgwoning.
Laat deze dag maar voorbij gaan, ik doe een dagje niet mee.

“uit het niets wellen tranen op
van nog niet zo lang geleden
ze bleken te zijn weggestopt
of op zijn minst te zijn vermeden

de beurse plek van onvermogen
kwetsbaar als die is
overrompelt mij
en schreeuwt van dit gemis”
(tekst: de helft van mij – Bastiaan Ragas)

Ook al mis ik de balans

Lieve Walter,
“Ik leer vast wel hoe het danst zonder jou
Ook al mis ik de balans zonder jou
Oh, ik hoop dat ik het kan zonder jou
Als het beter, als dat beter is”

De preek van Rutte raakte me als een mokerslag. Nog een maand afstand houden, nog een maand zonder jou, een maand van afzien en wachten op een telefoontje hoe het met je gaat omdat ik niet steeds de woning wil lastig vallen. Ik ben aan het werk als de minister president zijn betoog houdt. Dapper probeer ik de schijn op te houden, maar het kan geen toeval zijn dat de bewoners allemaal extra lief en rustig zijn. Een onverwachte knuffel van een zorgvrager brengt me aan de rand van mijn beheersing, en de klap komt pas echt als we even zitten en luisteren naar de berichtgeving die mijn hoofd aan het wankelen brengt. Ik sta op en vraag van mijn collega´s drie minuten om te `resetten`. In de keuken heb ik de neiging iets kapot te gooien, te schreeuwen van de onmacht die ik voel, maar wie mij kent weet dat ik dat niet zal doen. Niet op het werk, niet in het bijzijn van anderen. De woedende boosheid in mij leg ik het zwijgen op door gewoon weer aan het werk te gaan. De mensen die ik verzorg krijgen vanavond allemaal een extra knuffel, niks geen anderhalf meter afstand, daar kunnen ze niks mee en daar hebben ze niks aan. In iedere knuffel zit een beetje voor jou, plaatsvervangende liefde voor de kwetsbare ander omdat jij die ander niet kan en mag zijn op dit moment.
We hebben het als gezin moeilijk, jij omdat je ons niet ziet, de rest omdat we jouw niet mogen zien, niet kunnen zien, omdat een kwaadaardig monster zijn klauwen naar je uitstrekt en we weten allemaal wie de strijd gaat winnen als het op een gevecht aankomt. Je zusjes zetten stukjes op instagram en op facebook, verdrietig geven ze op die manier woorden en beelden aan het gemis. Zeker weten dat ze je helemaal plat gaan knuffelen en kussen zodra dat weer mag. Wat zal ik daar mooie foto’s van maken.
En dan is het donderdag. De storm in mijn hoofd is gaan liggen, het stof is neergedwarreld. Als je troebel water met rust laat wordt het vanzelf weer helder.
De nachten zijn kort en vol dromen, maar daar vertel ik je later nog wel over, de opdracht voor deze dag is dat ik de balans moet vinden. Ik hoop dat ik dat kan, zonder jou.