Gelabeld/gechipt

Lieve Walter.
Het zal je niet zijn ontgaan, want je hebt er regelmatig pijnlijke plekken aan overgehouden in je nek, de labeltjes die zo onlosmakelijk zijn verbonden aan het “wonen in een zorginstelling” omdat je kleren anders wel heel snel zouden verdwijnen of van eigenaar verwisselen, zelfs of liever gezegd, ondanks het feit dat ik zelf de was voor je doe. Met enige regelmaat heb je een ongelukje, soms wassen ze dan je kleren op de woning, maar het verdwijnt ook wel eens in een waszak naar de grote centrale wasserij. Die halen alle zakken op, wassen de boel in mega grote wasmachines en brengen alles weer retour. Dan krimpt er wel eens wat, en er verkleurd wel eens wat, en er verdwijnt wel eens wat. Reden genoeg om je was zoveel mogelijk mee naar huis te nemen en zelf te wassen en te strijken, omdat dat zo ongeveer één van de laatste dingen is die je als moeder wilt overdragen aan de zorgclub.
Nu is er vrij recent een nieuwe manier van labelen ingevoerd en ze noemen het “chippen”. Over de eerder aangebrachte labels, of náást de labels staat nu een nieuw label met je voornaam, achternaam en adres, en jawel, een streepjescode. Die wordt dan uitgelezen en de was komt, per bewoner gesorteerd, netjes retour. Een prachtig systeem wat maakt dat de begeleiders die de was weer in de kasten opruimen nu een stuk minder uitzoekwerk hebben. Iedere bewoner heeft zijn eigen zak met was, efficiënter kan het niet! Een uurtje minder uitzoekwerk betekend een uurtje extra om misschien eens iets schoon te maken, of een uurtje eten voor te bereiden, of een uurtje iets individueels doen met een bewoner, of een uurtje voorraden checken en de boodschappen bestellen. Het kan allemaal in de zorg!
Ik merk dat ik wat moeite heb met de streepjescode, alsof je kleding langs een lopende band bliept zoals dat met boodschappen gebeurt in de supermarkt, bliepperdebliep, deze week in de actie, HAMSTEREN, 2 halen, 1 betalen, spaart u zegeltjes? Of misschien nog erger, zelf scannen, dan worden je kleren gescand en is er nauwelijks meer sprake van menselijk contact, en straks bestellen we alles on-line, omdat we te druk zijn om zelf de boodschappen te doen en onze schaarse vrije tijd liever aan iets anders besteden.
De labels met de streepjescode zijn in sommige gevallen naast de eerdere labels geplaatst, dan heb je dus twee van die stoorzenders in je kleding, wat lijkt me dat irritant zeg, zo’n kriebeletiket, ik gruwel ervan, omdat ik zelf alles wat kan irriteren weghaal uit mijn kleding.
Het zal best efficiënt zijn en ook heel handig, maar voorlopig blijf ik zelf zoveel mogelijk je kleren wassen, het blijft mooier en ik strijk alles met liefde voor je.
Iets in mij is altijd blij als ik je happy socks en je boxershorts aan de lijn zie hangen. De vrolijke kleuren vertellen mij iets over de man die je bent geworden, een gezellige kerel met humor met mooie kleren aan, gelabeld en gechipt.
Ik vraag me af wat de volgende stap zal zijn in zorgwereld.

Advertenties

RTL Nieuws

Lieve Walter,
Zo’n dag als vandaag is in één klap van toon veranderd als ik om 7 uur vanmorgen in bed even het RTL 4 nieuws kijk. Een indrukwekkend stukje over ouders van zorgkinderen die vaak het slachtoffer zijn van de geweldsuitbarstingen van het zorgkind maakt dat ik er de hele dag aan moet denken. De moeder van Kofi verteld in een kort interview de impact van het geweld, de machteloosheid die je als ouder ervaart is met geen pen te beschrijven, en we weten er, jammer genoeg, alles van.
Ook jij deelde wel eens rake klappen uit, beukte met handen en voeten wie je waar dan ook maar kon raken, ik heb wel eens diepe, blauwe plekken gehad die ik dan maar snel uit het zicht hield door lange mouwen te dragen, zelfs op warme dagen. Je beschadigde ook jezelf en zo ongeveer alles in ons huis vertoonde botsen en deuken van je onhandige motoriek en je boosheid.
Het raakt me dat er verhaald wordt dat er huisgenoten van je zijn die twee begeleiders nodig hebben om ze in hun onmacht te beschermen tegen zichzelf, en vooral ook dat die begeleiders het soms ook zwaar te verduren krijgen. Jij groeit op in die wereld, het snijdt me dwars door mijn ziel dat dit de harde werkelijkheid is van alledag. En dan zijn er nog steeds mensen die dit werk willen doen, en er zijn nog steeds mensen die denken dat de bezuinigingen niet zichtbaar zijn op de werkvloer. En er zijn nog steeds managers die er “alles aan doen” en tegelijkertijd dus net niks.
Maar het allerdiepst raakt het me dat jij dus ook een jonge man bent die soms heel hard kan slaan, op materiaal, maar ook je begeleiders. Wat een onmacht zit er in die boosheid, wat een verdriet, ik denk dat we het nooit ten volle zullen begrijpen.
Het stukje televisie van pakweg een paar minuten bepaald mijn dag, ik doe mijn best om er wat van te maken, maar diep van binnen huilt het, zeurt het, en ben ik intens verdrietig en verslagen. Hoe heeft het zover kunnen komen, hoe machteloos staan we met z’n allen, en wie of wanneer gaat het veranderen?
https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/laatste-videos-nieuws/video/4744231/aangevallen-door-je-eigen-kind-karin-bokhove-maakte-het?fbclid=IwAR3SrMi9f331QFU0tppUYs_Y9gGJwJLuvl1sUsauSSw_YHu3viiSGftxuV4

Bijstellen

We zitten op de rand van het podium van het Cultureel centrum van Amerpoort. Het is donderdag avond en dan is dat de place-to-be. Zijn zoon is een bekende van Walter en wij zijn als ouders al zo lang met elkaar onderweg dat we met een gerust hart kunnen zeggen dat we elkaar goed kennen.
“Hij komt nu bijna niet meer thuis” zegt hij, en in zijn ogen glinstert het verdriet. “Ik werd er niet leuker op als hij thuis was, en daarvan werd hij ook niet leuker”
Het klinkt eenvoudig, maar er gaat een wereld van wikken en wegen aan vooraf. Waar doe je als ouder goed aan, als je voor de zoveelste keer je verwachtingen moet bijstellen, als je kind zich van je losmaakt terwijl jij wilt vasthouden, als je het gevoel van falen maar niet uit je kop kan krijgen omdat je kind het bij zijn woongroep beter lijkt te hebben dan thuis.
het is het gevecht van iedere zorgouder, wat jij wil en wat het kind wil ligt soms mijlenver uit elkaar, en telkens weer schuif je op, geef je toe en laat je het gaan, vaak tegen je hart en gevoel in. Het verstand wint het van het hart, en je laat het kind daar waar het kind gelukkig is, ook als je soms grote vraagtekens hebt bij de gang van zaken in de zorgwoning.
O, wij zorgouders. Wat zouden we graag willen dat het anders was, maar dat is niet zo en dus doen we een knieval en gaan we ervoor, omdat er geen keuzemogelijkheid meer is.
“Ik heb erom gejankt” zegt hij, en ik weet dat, als ik nu op zijn gevoel ga praten er weer emoties zullen zijn. En natuurlijk mag dat, maar nu even niet. Nu genieten we van een rondrijdende Walter en een andere jongeman die mee staat te brullen in de microfoon, schuddend met zijn lijf en hoofd. Straks krijgt hij iets te drinken en misschien ook wel iets te eten en hangen we in de kroeg als een stelletje volleerde kroegtijgers met een cola en een appelsap.
Opnieuw stellen we bij, opnieuw leveren we in, en opnieuw herpakken we onszelf als ouders, gewoon omdat het moet, en omdat het niet anders kan.

Dat heb je van mij.

Lieve Walter,
Schreef ik een aantal weken geleden dat je bepaalde dingen van je vader hebt, heb ik nu maar zo het idee dat je ook dingen van mij hebt, gelukkig maar!
Nu zou ik een lijst kunnen maken en daar dan aan toevoegen dat je dat “allemaal van mij hebt” maar zo zit ik niet in elkaar, liever belicht ik de highlights, want dat is dan toch leuker, al zeg ik het zelf.
Wat je in ieder geval van mij hebt is je kracht om uit iedere situatie het beste te halen, de leermomenten eruit te pikken en ermee aan de slag te gaan. Dat beschouw ikzelf als een grote kracht en ik herken het als geen ander. Wij zijn van die “niet lullen maar poetsen types” pragmatische denkers, oplossingsgerichte gevallen die uit ieder tegenslag wel iets weten te halen om het uiteindelijk toch ten goede te keren.
Ik kom tegenwoordig nog wel eens op andere dagen dan wat past in jou structuur bij je op bezoek, en dat gaat wonderwel goed. Hiermee onderschrijf ik de theorie dat “de beste structuur verandering binnen die structuur” is. Buiten kaders denken, buiten de lijntjes kleuren, of, als je een manager zou zijn “Out of the box” denken. Ik kan dat, en jij kan dat (nou ja, je probeert het :-))
Als je rolstoel kapot is, dan ga je in de reserve stoel en vraagt aan ons om te duwen, totdat je een ander plan hebt, dan zet je alle krachten in en rol je jezelf met het loodzware karretje naar de plek waar je wilt zijn, sterk staaltje eigen kracht, denk ik dan.
Met ingang van deze week ben ik weer veel uren aan het werk en wat is dat heerlijk zeg! Wat geeft het een energie om weer aan te pakken, mee te denken, om er weer te zijn! Ik kan wel zingen van geluk.
Traplopen, fietsen, auto rijden, nadenken, de hele dag actief zijn, het gaat allemaal weer van een leien dakje. In een periode van pakweg 6 maanden ben ik weer terug bij de fabrieksinstellingen en voel ik me goed!
Wij zijn de doorzetters, we geven niet op. We zoeken en vinden altijd wel weer onze weg.
Dat heb je dan toch mooi van mij ❤

Woutertje

Lieve Walter,
Voor mij op tafel ligt de LINDA van mei 2019, en in de categorie “Favorites” kom ik een schattig klein schaapje tegen met daarbij de naam: Woutertje, een Woutertje is een verstoten lammetje en het moet gevoed worden met de fles. Hoe vaak komt het voor dat jouw naam wordt veranderd in Wouter, en ook jij hebt jaren en jaren gedronken uit een babyfles. Gelukkig ben je geen verstoten lammetje, alhoewel de kritiek niet van de lucht was toen je net uit huis was, nu bijna tien jaar geleden.
In het dorp waar je bent geboren werd nogal vreemd gedacht over zorgkinderen. Uiteenlopend van de uitdrukking: “je hebt een ongelukkig kind gekregen, je zal wel iets verkeerd hebben gedaan”tot “de Schepper kijkt eerst wat je aankan, daarna krijg je het”.
Onzin, allemaal onzin, ik geloof er helemaal niks van; en toch steekt het, alsof je gestraft wordt voor je leven en dan krijg je een zorgkind, of je bent beoordeeld en sterk genoeg bevonden, daarom mag jij voor een speciaal kind zorgen. Dat maakt van alle mensen die ogenschijnlijk gezonde kinderen hebben gekregen dus de – gewogen en te licht bevonden garde.
Ach lief Waltertje van mij, wat had ik je graag een ander leven gegund, een gezond lijf, een gezonde geest en een helder verstand. Ik had je zo graag een rechte rug gegund, rechte heupen, en ik had zo graag het hele Autisme spectrum gedoe ver van je leven weg gehouden. Het heeft niet zo mogen zijn. De Schepper heeft en had een ander plan met jou, met ons, met ons gezin, met ons leven. Jij mocht gewoon onze Walter zijn en daar ben je erg goed in. En je bent zeker geen verstoten lammetje, niet bij ons en al helemaal niet op de plek waar je woont, de plek waar je zo onderhand een bekend gezicht bent geworden, mensen hebben hun eigen manier van begroeten die zo helemaal bij je past. Zo is Joop gewoon – Heej, vriend- en de timmerman gewoon – Heej jongen. Met alle mensen die voor je zorgen heb je je eigen dingetjes, en ze houden van je, zoals er van alle lammetjes gehouden wordt die aan zorg zijn toevertrouwd.
Dag lief lammetje van mij.

Walteren

Lieve schat,

Het is de hoogste tijd om een nieuw woord toe te voegen aan jouw wonderlijk woordenboek. Deze keer is mijn keuze gevallen op “Walteren”. Je begrijpt er natuurlijk helemaal niks van en dat hoeft ook niet. Eigenlijk is Walteren geen woord maar een begrip, het geeft een stukje kwaliteitstijd aan die ik samen met je nodig heb om je weer een klein momentje helemaal voor mezelf te hebben. Vorige week was mij een uurtje Walteren gegund, en geloof me daar kan ik weer dagen op verder.

Het is donderdagavond na het dansen, op de woongroep is een ontspannen sfeer; er worden grapjes gemaakt en er wordt gelachen. Dat neem jij natuurlijk snel over en dat doet je zichtbaar goed. Samen met je begeleidster ben ik bij je in de badkamer voor de laatste zorg voordat je kan gaan slapen. Uitkleden, tanden poetsen, verschonen en pyjama aan. Ik verbaas me erover dat je het aankan, veel mensen in de badkamer en ook nog een open deur waardoor er van alles voorbij komt en je alle geluiden oppikt. Het doet je niks, je laat je heerlijk verzorgen en helpt goed mee als je moet draaien op de badbrancard. Dan is het tijd voor transport, in de tillift hang je en wordt je door de gang naar je bed gereden, en ook tijdens deze rit geen enkele vorm van protest of geluiden van onvrede. Je lange lijf past met moeite door de toch wel smalle ingang van de bedbox, een noodzakelijk kwaad om je tegen vallen te beschermen en dan klop je met je hand op je bed zoals ik het herken van vroeger toen ik bij je in bed mocht liggen voor een kort knuffelmoment. Je knuffel in je nek, op je buik in bed en ik op een klein randje ernaast, alsof de tijd heeft stilgestaan, alsof er geen jaren voorbij zijn gegaan. Mijn hart maakt een sprongetje van geluk, Walteren op z’n allermooist. Ik snuffel in je nek alsof ik het moment dan langer vast kan houden, ik kus je jonge mannengezicht en kijk heel diep in je ogen, en heel even is er een moment van echte verbinding, mijn zoon en ik. Mijn liefde voor jou kent geen grenzen, ik hou van je in een kringetje, zonder begin of eind.
Walteren gaat vanaf nu regelmatig terug komen, ik heb het nodig.
When the sun goes down, and the band won’t play, I always remember us this way…….. ❤

Echt gelukkig

Lieve Walter,
Als je een tijdje niet aan het werk bent en je druk maakt over “beter worden” dan kom je som tot verbazingwekkende gedachten, en juist het feit dat ik er zo goed over kan nadenken geeft inzage in mijn herstel. Ik ga niet met kleine stapjes, maar met grote sprongen vooruit, ik heb er weer zin in en voel me opgeladen als een oude batterij die na jaren en jaren weer eens richting de 100% gaat.
Waar ik het vooral aan merk is mijn conditie, nog niet helemaal op peil maar lekker op weg. Veel fysio is natuurlijk een toverformule, maar ik heb er tussen de therapie in ook keihard aan gewerkt. Komende weken ga ik mijn werk weer uitbreiden, kijken hoe het dan gaat, maar ik heb goede moed.
Hoe zit dat eigenlijk met jou, kun jij jezelf nog opladen en zijn er genoeg handen om je heen die je begrijpen en je daarin helpen? Op de site van de Amerpoort staan veel vacatures, onder andere van jouw plekje. Mijn handen jeuken als ik het lees, het werk is me op het lijf geschreven. Ooit werkte ik op Amerpoort, deed een instapcursus en ging met gezond verstand (heel belangrijk in de zorg) aan de slag. Moeilijk verstaanbaar gedrag, het heeft nog altijd mijn interesse. Toen in beeld kwam dat jij zou gaan verhuizen naar Amerpoort trok ik de deur achter me dicht en ging aan de slag in de thuiszorg. Na een omzwerving werd het toch weer de gehandicaptenzorg en ik rondde eindelijk de opleiding ervoor af. Gediplomeerd en wel waren het fijne jaren, ondanks de zwaarte van de groep en het hoge aantal sterfgevallen heb ik fijn gewerkt. Toen kwam het wijkteam in beeld en de opleiding voor autisme coach, appeltje-eitje, in the pocket!
Binnen een paar maanden hoop ik weer helemaal aan het werk te zijn, en neem ik de ervaringen van de afgelopen periode met me mee het werkveld in, en toch……
Toch roept de zorg van afstand, is altijd aanwezig in mijn denken en handelen, de hele directe zorg aan mensen die het zo hard nodig hebben. Want als ik het heel goed bekijk ben ik daar toch echt heel gelukkig in geweest.
Hopelijk worden vacatures snel opgevuld en komt er meer stabiliteit, vaste mensen die voor je zorgen, dat gun ik iedere zorgvrager.