Wat een vreemde aanhef voor een blogje. “Dag Walter” alsof Walter zonet nog hier was en nu weg is gegaan, en dat terwijl het al bijna zes jaar geleden is dat hij ging “deeltijd” wonen en alweer 3 en een half jaar geleden dat hij helemaal niet meer naar huis wilde. Al die jaren was Walters kamer, zijn kamer. We ruimden wel eens wat op, we verplaatsten zijn bed naar de zolder als logeerbed, maar de vloer en de muren bleven hetzelfde, vertellen van het verdriet en het verlies. In de ladekast ligt zijn allervroegste knuffel en er staan nog steeds kralen in de witte bakjes. Er hangen nog wat foto’s aan de muur, en je kunt duidelijk zien waar hij zijn frustratie heeft uitgeleefd aan de beschadigingen die overal zijn ontstaan.
Een vlek op de muur van een verwonding aan zijn hand, een streep in de vloerbedekking waar het bed heeft gestaan. In heel de kamer voel ik zijn aan- en tegelijk afwezigheid.
Maar nu is het tijd om die kamer aan te pakken. Walter wil niet meer naar huis, niet voor een dagje of weekend, en al helemaal niet slapen, en toch zeggen we hier nog steeds Walters kamer. Tijd om het één en ander eens flink onder handen te nemen. Een verfje op de kozijnen, een kleurtje op de muur en een fris nieuw laminaatje over de oude blauwe vloerbedekking. Rolgordijntje voor het raam en dan een fijne werktafel erin met naaimachine en laptop. Een archiefkast voor alle papieren en dan is het Walters kamer niet meer.
Terwijl ik aan het schilderen ben overvallen me gedachten en herinneringen aan toen. De nachten van eindeloos oplopen, het telkens weer terug leggen in bed, het was zo intens vermoeiend. Soms denk ik wel eens dat die vermoeidheid nooit echt is weggegaan als ik voor de zoveelste nacht oploop en de slaap maar niet kan vatten.
Over een tijdje is de kamer klaar, fris en schoon, en niet meer van Walter. Alsof hij hier nooit is geweest, de laatste tekens van zijn afwezigheid verdwijnen elke dag een beetje verder, steeds vager en verder….
Als ik straks in die kamer zit zal ik toch het gevoel hebben dat het zijn kamer is, alsof ik daar dichter bij hem ben dan of zoiets onnozels.
Het wordt vast een fijn plekje, maar dat is het nog niet. Ik neem afscheid van het laatste plekje in ons huis waar hij heeft geslapen.
Dag Walter.
Is het gek dat het me toch verdrietig maakt?
Daatjes 
Nee.
Het maakt zelfs een beetje verdrietig te lezen zoals je het hebt opgeschreven.
Hoeft niet hoor, maar het is wel lief dat je zo meeleeft.
Nee, helemaal niet gek, wel begrijpelijk! We kennen elkaar niet, maar ik sla toch even in gedachten een arm om je heen.
Dankjewel Lieneke, wat een lieve zachte arm, het troost me.
Nee, dat is helemaal niet gek. En ik sla ook een arm om je heen.
Ik voel mee een geliefd mens, dankjewel voor je troost arm.
Nee lieverd, natuurlijk is dat niet gek. Het is juist zo liefdevol! Dikke kus!!
Dankjewel, ik word een beetje emotioneel van zoveel lieve reacties.
Helemaal niet gek.
Ik schrok wel van de titel, dacht dat Walter onverwacht was overleden.
Goddank niet, San. Dat zou een heel ander schrijfsel zijn.
Nee hoor, helemaal niet gek! Maar juist doordat die kamer van Walter was, wordt dit vast ook weer een heerlijk eigen plekje voor jou. Er hangt nog zoveel liefde in de lucht. Misschien is het tijd om nieuwe herinneringen op zo’n beladen plaats te maken. Mijn jongste kind gaat nu de deur uit en ik ‘mag’ zijn kamer en ook al komt hij nog wel thuis slapen (maar dan op een andere kamer); ik voel een beetje hetzelfde als jij. Een soort verraad. Het gaat vast over!
*aai over je bol*
Wat lief, dankjewel.