Dag Oma

Lieve Walter,

En dan is er zomaar een hele week weg, nou ja, niet echt weg, maar anders dan anders ingevuld. Het heeft allemaal te maken met jouw oma, mijn moeder. Oma had al heel lang Alzheimer, ze kende je al zo lang niet meer, maar diep in haar hart heeft ze altijd veel van je gehouden. Zoals ze hield van alles wat kwetsbaar en gebroken was. Mijn moeder die één dag voor haar 92e verjaardag het ondermaanse heeft verlaten, vorige week woensdag om precies te zijn. Op een haar na 92 geworden, net niet helemaal.
Wat zijn het rare dagen geweest. Dagen van afscheid nemen van de vrouw die aan het begin van mijn leven stond, en daarmee ook een deel van jouw leven is geweest. Ik zie haar nog zo zitten hier in huis, naast de bank en jij als klein kindje op haar schoot. Ze begreep niet zoveel van je autisme, net zoals zoveel mensen niets begrepen van haar Alzheimer. Toen ze dingen begon te vergeten was het een pijnlijk ervaren voor haar, weten dat het niet goed gaat, maar niet weten wat en hoe, het maakte haar kwetsbaar en klein.
Langzaam maar zeker ben jij uit haar bestaan verdwenen, naar de achtergrond vertrokken om uiteindelijk helemaal te verdwijnen. Heel af en toe vroeg ze naar mijn “kleine jongen” niet begrijpend dat je ondertussen een man was geworden.
“Geef hem maar een kus” zei ze dan, en dat was genoeg voor haar.
Vorige week heb ik haar voor het laatst een kus van jou gegeven en haar zachtjes verteld dat jij en ik van haar hebben gehouden.
Oma miste jou niet, en jij miste oma niet. Maar ze heeft van je gehouden, toen haar hoofd het niet meer wist, heeft haar hart het van haar hoofd overgenomen.
Op het graf ligt een klein wit boeketje, dat heb ik gekocht van jou voor haar.
Dag lieve oma, xx van Walter